Rozdzielenie obciążenia na różne serwery albo wirtualne maszyny, daje lepszą możliwość kontroli wykorzystania zasobów i zmniejsza wąskie gardła wydajności (jeden serwis nie podbierze nic drugiemu) – oczywiście, jest to znana zaleta modelu klient – server (w tym przypadku frontend – backend). Dodatkowym plusem jest rozdzielność wdrożeń (chociaż trzeba pamiętać o kilku punktach docelowego wdroźenia, ale odpowiednio dobrze zaprojektowany i opisany proces to załatwi), jak i możliwość późniejszego wprowadzenia metod balansowania ruchu pomiędzy serwisami.

Oddzielnym tematem jest klaster kontenerów czyli orkiestracja aka kubernetes. Tam jest stosowana izolacja zasobów danego serwera (VMki) zwykle za pomocą cgroups i podobnych mechanizmów – to oczywiście również można zrobić na „zwykłym serwerze”, ale poziom komplikacji wzrasta. A czasem im prościej – tym lepiej.

Zatem standardowo – to zależy… 😉